Overzicht verhalen

Terwijl eigenaar John van der Salm hoopte dat zijn vier vakantiewoningen – onderlinge afstand zo’n tien meter van elkaar – tot de uitzonderingen behoorden, werd anders beslist. Ze mogen zeker tot 10 mei geen recreatieve gasten ontvangen. ‘Ik heb er begrip voor,’ vertelt John. ‘Maar zodra het weer mag, rammel ik zeker met de melkemmer!’

Bij restaurant Plantage 87 in Oude Wetering stond alles klaar voor het diner toen alle restaurants abrupt dicht moesten. Reden om het weekend erna een afhaalmenu samen te stellen. Dit bleek een succes!

Dit is de enige polder in de gemeente waar het veen nooit afgegraven is voor turf. Door de (sluis)verbinding met het meer is de grond vochtig en warm: gewassen groeien hier sneller dan elders. Ook kwam er voldoende turf uit andere polders.

Het moet er koddig uitgezien hebben. Inspecteurs van Hoogheemraadschap Rijnland die scheuren in de dijken te lijf gingen met een gieter water en wat grond. Knullig misschien, maar wel uiterst effectief. Boten besproeiden de dijken vanaf het water. Het voorjaar van 2011 dreigde nog droger te worden dan het jaar ervoor en veendijken houden niet van droogte. Drogen ze uit, dan kunnen ze doorbreken.

Ondernemen zit in de Veense genen. Rondom de tuinbouw ontstonden onder andere bedrijven in de conserven, de mechanisatie, de bouw en het transport. Het aantal ondernemers als percentage van de bevolking is bijna nergens zo hoog als hier.

In de polder was het hard werken en in slechte tijden armoe troef. In de crisisjaren (1935) bezocht Prinses Juliana de Veense veiling. Een kweker zei: ‘Hoogheid, zeg maar tegen uw moeder dat het hier klote is en dat het klote zal blijven ook.’

Vanaf 1880 werden hier tulpenbollen gekweekt. In 1927 werden de eerste bollen voor de bloemenproductie geplant. Kwekers wilden in de winter – als er geen groente groeide - ook wat verdienen. Het was de start van een bloeiende bedrijfstak.

In 1912 bouwde kwekerscoöperatie Eendracht Maakt Macht een veilinggebouw. Kwekers brachten hun producten varend voor de klok en de tribune met handelaren. Het gebouw is deels bewaard gebleven en huisvest nu restaurant Wagenaar.

Al in de middeleeuwen bevolkten tuinders deze polder. Ze waren zelfvoorzienend. Ze hielden geiten en kippen en kweekten bewaargroenten, zoals erwten en bonen. Vanaf 1830 breidden zij hun groenteproductie uit voor de verkoop.

Deze poel heet het Armewater. Vroeger lag hier land dat eigendom was van ‘de armen van Roelofarendsveen’. Zij hadden geen geld om de oevers te onderhouden: het veen brokkelde af. Het Armeland werd Armewater, waaraan nu ‘rijken’ wonen.

Kwekers teelden hier vroeger groffies: kleine augurken. Mislukte oogsten waren de schuld van het zwemmende Groffiemonster. Ouders waarschuwden kinderen weg te blijven van de waterkant: het Groffiemonster was ook gek op kinderbenen.

Veen is ‘dik water’ en bestaat uit plantaardige resten. Veengrond klinkt in. Onder bebouwing wordt daarom geheid, onder straten niet. Uitzondering daarop is de Noorderhemweg, op de Zeelandbrug na, de langste brug op palen in ons land.